lunes, 31 de octubre de 2011

INSENSATEZ / LA NOTTE.


    Recorded : 2/ 1963 in New York
    Bass – George Duvivier & Tommy Williams
    Drums – Jose Carlos          
    Guitar – Antonio Carlos Jobim & Luiz Bonfa
    Saxophone [Tenor] – Stan Getz
    Vocals – Maria Toledo

Encallado desde hace meses para continuar la trilogía de la incomunicación; antes de atacarlas necesito imperiosamente revisionar de nuevo EL ECLIPSE y DESIERTO ROJO... O quizás uno este atrapado en la propia "incomunicabilita" que emana de estos films.

domingo, 30 de octubre de 2011

MYTHIC COUPLE -2-.

CINE NEGRO :
To Have and Have Not (Tener y no tener); 1944; Dir: Howard Hawks.
Humphrey Bogart & Lauren Bacall


Gilda; 1946; Dir: Charles Vidor.
Glenn Ford & Rita Hayworth.


Out Of The Past (Retorno Al Pasado); 1947; Dir: Jacques Tourneur.
Robert Mitchum & Jane Greer

The Postman Always Rings Twice (El Cartero Siempre Llama Dos Veces); 1946; Dir: Tay Garnett.
Jhon Garfield & Lana Turner

Laura; 1944; Dir: Otto Preminger.
Dana Andrews & Gene Tierney

sábado, 29 de octubre de 2011

THE WAY WE WERE.



Memries,
Like the corners of my mind
Misty water-colored memories
Of the way we were
Scattered pictures,
Of the smiles we left behind
Smiles we gave to one another
For the way we were
Can it be that it was all so simple then?
Or has time re-written every line?
If we had the chance to do it all again
Tell me, would we? could we?
Memries, may be beautiful and yet
Whats too painful to remember
We simply choose to forget
So its the laughter
We will remember
Whenever we remember...
The way we were...
The way we were...

Los recuerdos
iluminan el fondo de mi mente.

La llovizna empaña los recuerdos
De cómo éramos.
Fotografías esparcidas de las sonrisas que dejamos atrás,
Sonrisas que nos dimos uno al otro
Por cómo éramos.
¿Será que era todo tan sencillo entonces,
O el tiempo ha vuelto a escribir cada línea? Si tuviéramos la oportunidad de hacerlo todo de nuevo,
¿Dime? ¿Lo haríamos? ¿Podríamos?
Los recuerdos deberían ser bonitos pero,
Lo que era demasiado doloroso recordar
Decidimos simplemente olvidarlo.
Por lo tanto, las risas son
Lo que recordaremos
Cada vez que recordemos
Tal como éramos,
Tal como éramos.

Dirección: Sydney Pollack

Producción: Ray Stark
Guion: Arthur Laurents, Dalton Trumbo, Francis Ford Coppola, David Rayfiel
Música: Marvin Hamlisch
Fotografía: Harry Stradling Jr.
Montaje: John F. Burnett
Reparto: Robert Redford, Barbra Streisand, Patrick O'Neal, Sally Kirkland, James Woods, Susan Blakely
País: Estados Unidos
Año: 1973

viernes, 28 de octubre de 2011

LIVING IN THE MATERIAL WORLD.


Living in the Material World, de 1973, es el título del tercer álbum en solitario de George Harrison tras la disolución de The Beatles. El director de cine norteamericano Martin Scorsesse (Taxi Driver, Racing Bull, Uno de los nuestros...) tras abordar en clave documental las figuras de Bob Dylan (No Direction Home : Bob Dylan) y The Rolling Stones (Shine a Light) vuelve a realizar un trabajo sobre otra figura mítica de la música : George Harrison, el guitarrista de The Beatles fallecido de cáncer en 2001.


En el documental con imágenes ineditas y entrevistas a personajes tan conocidos como Paul McCartney, Ringo Starr, Phil Spector, Eric Iddle, Yoko Ono y Eric Clapton nos acercaremos a la figura del introvertido beatle, el espiritual y comprometido Harrison, el hombre que puso las bases en la madurez creativa del cuarteto de Liverpool y que siempre intento mantenerse a la sombra de las personalidades de Jhon y Paul.



Con este retrato no solo se aborda la personalidad y carrera de Harrison sino que es otra mirada al legendario grupo británico que cambio el mundo.




Como el mismo George se define :
"Legendario, silencioso, desconocido, visionario"

Scorsesse diseccionara la vida y obra de este genial músico ensombrecido muchas veces por la sombra de dos monstruos de la talla de Lennon & McCartney.


George siempre ha sido mi beatle preferido, a Jhon no lo soporto Paul es demasiado turbio y al pobre de Ringo, el peor batería de la historia del rock, le toco la lotería el día que le dijeron de formar parte del cuarteto.

La etapa de madurez de los beatles coincide plenamente con las novedosas aportaciones de Harrison, su creatividad ya se muestra muy sutilmente en Rubber Soul pero es en Revolver, para mi el mejor álbum de The Beatles, donde el talento del guitarrista aparece como un nuevo camino para el grupo, sus composiciones y aportaciones instrumentistas, la calidad de sus letras, el giro conceptual que da al grupo es la confirmación que detrás de su aparente timidez había toda una personalidad creativa única que de no ser por la gigantesca y devoradora fuerza de los dos lideres del cuarteto hubiera aparecido antes. En su personalidad interior desarrollada a partir de sus viajes a la India, canalizara hacia el exterior toda su filosofía, reservándose parte de su genialidad para la carrera en solitario, breve pero soberbia; alejado de toda la parafernalia del “entertainment” realmente se dedico a vivir tal y como quiso, haciendo lo que le vino en gana y dejándonos temas increíbles. Como curiosidades a su forma de vivir y entender la vida, no solo quedemosnos con su imagen de religiosidad y espiritualidad, en los cerca de 30 años que van desde la separación de The Beatles hasta su muerte tuvo tiempo de producir una de las mejores películas de humor de todos los tiempos ( La Vida de Brian) y de formar un legendario y breve grupo junto a monstruos de la talla de : Jeff Lynne, Jim Keltner, Roy Orbison, Bob Dylan y Tom Petty; con el nombre de Traveling Wilbury's.



Siempre pasara a la historia como el beatle más desconocido pero cualquier encuesta entre beatlemanianos que preguntara ¿cual era el beatle con más talento? el nombre de George Harrison aparecería, como vencedor.

jueves, 27 de octubre de 2011

43 FESTIVAL INTERNACIONAL DE JAZZ DE BARCELONA

43 FESTIVAL INTERNACIONAL DE JAZZ DE BARCELONA.           DEL 20 D´OCTUBRE A L´1 DE DESEMBRE 2011. PROGRAMACIO DEL FESTIVAL.








Paolo Conte
Michel Camilo

Pegasus




















I molts més : Pat Metheny, La Vella Dixieland, La Locomotora Negra, Eliane Elias, Ryuichi Sakamoto, The Pepper Pots...

miércoles, 26 de octubre de 2011

AVALANCHE


LEONARD COHEN


Well, I stepped into an avalanche, it covered up my soul



When I am not this hunchback that you see, I sleep beneath the golden hill


You who wish to conquer pain, you must learn, learn to serve me well





You strike my side by accident as you go down for your gold

The cripple here that you clothe and feed is neither starved nor cold

He does not ask for your company, not at the center, the center of the world



 



When I am on a pedestal, you did not raise me there
Your laws do not compel me to kneel grotesque and bare
I myself am the pedestal for this ugly hump at which you stare




You who wish to conquer pain, you must learn what makes me kind

The crumbs of love that you offer me, they're the crumbs I've left behind

Your pain is no credential here, it's just the shadow, shadow of my wound




have begun to long for you, I who have no greed

I have begun to ask for you, I who have no need

You say you've gone away from me but I can feel you when you breathe

Do not dress in those rags for me, I know you are not poor

You don't love me quite so fiercely now when you know that you are not sure

It is your turn, beloved, it is your flesh that I wear

martes, 25 de octubre de 2011

EL LUGAR QUE NUNCA SE CONQUISTA.

Discurso de Leonard Cohen, Premio Príncipe de Asturias de las Letras:

Ceremonia de entrega de los Premios Príncipe de Asturias 2011
INTERVENCIÓN DEL
SR. LEONARD COHEN
Premio Príncipe de Asturias de las Letras
Oviedo, 21 de octubre de 2011
El lugar que nunca se conquista
Majestad,
Altezas,
Excmas. e Ilmas. autoridades,
Premiados,
Señoras y señores:




Es un gran honor estar aquí ante ustedes esta noche, quizás como el gran maestro Riccardo Mutti, no estoy acostumbrado a estar ante un público sin orquesta tras de mi, pero haré lo que pueda en mi desarrollo de esto. Me quedé toda la noche en vela, anoche, pensando qué podía decir aquí, en esta asamblea de distinguidas personas. Y después de comerme todas las barras de chocolate, todos los cacahuetes del minibar, garabateé unas pocas palabras y no creo que me tenga que referir a ellas. Obviamente estoy muy emocionado por ser reconocido por la Fundación, pero he venido aquí esta noche para expresar otra dimensión de gratitud, creo que puedo hacerlo, en tres o cuatro minutos y lo voy a intentar. Cuando estaba haciendo el equipaje en Los Angeles para venir para acá estaba un poco inquieto porque siempre he sentido cierta ambigüedad en cuando a la poesía, la poesía viene de un lugar que nadie controla, que nadie conquista. Es difícil aceptar un premio de una actividad que yo no controlo, es decir si supiera de dónde vienen las canciones haría más canciones con mayor frecuencia. En esa situación de hacer el equipaje para venir, cogí mi guitarra, tengo una guitarra Conde que está hecha en la calle Gabenas, 7, en España. Es un instrumento de hace 40 años más o menos. Lo saqué de la caja, el instrumento, esta guitarra, y era como si estuviera llena de helio, era muy ligera. Y me la puse en la cara, casi, y la miraba con lo bien diseñada que está y olía la fragancia de la madera viva, sabemos que la madera nunca llega a morir. Y oía esa fragancia del cedro, tan fresco como si fuera el primer día cuando compré la guitarra hace 40 años. Y la voz parecía decirme eres un hombre viejo, y no has dado las gracias, no has devuelto tu gratitud a quien la merece, al suelo, a la tierra, con esta fragancia de donde viene esta frangancia, así que vengo hoy, aquí, esta noche, a agradecer al suelo, a la tierra, a este pueblo que me ha dado tanto. porque un hombre no es un dni y un país no es solo eso, tampoco, Una carga, un crédito no es país, en esta fraternidad en la que estoy con el poeta Federico García Lorca, puedo decir que cuando era joven y adolescente y buscaba una voz en mí, estudiaba a los poetas ingleses y conocía bien su obra, y copiaba sus estilos, pero no encontraba mi voz: solamente cuando por fin leí, aunque era una traducción, las obras de Federico García Lorca, fue entonces cuando comprendí que había una voz. No es que haya copiado su voz, yo no me atrevería a hacer eso, pero me dió permiso para encontrar una voz, para ubicar una voz, es decir, para ubicar el yo, un yo que no está del todo terminado, que lucha por su propia existencia, y conforme me iba haciendo mayor comprendí que las instrucciones venían con esa voz. ¿Qué instrucciones eran esas? Nunca lamentar, y si queremos, ni siquiera casualmente, ni si queremos expresar la derrota que nos ataca a todos tiene que ser en los confines estrictos de la dignidad y de la belleza. Y por tanto ya había encontrado yo mi voz, pero no tenía el instrumento para expresarla, no tenía una canción. Y ahora voy a contarles muy brevemente la historia de cómo conseguí mi canción.

Porque era un guitarrista indiferente, yo aporreaba la guitarra, solo sabía unos cuantos acordes, me sentaba con mis amigos, mis colegas, bebíamos y cantábamos canciones, pero en mil años nunca me vi como un músico o como cantante. Pero un día, a principios de los 60, estaba de visita en casa de mi madre en Montreal, que esta junto a un parque, y en el parque hay una pista de tenis, y allí va mucha gente a ver a los jóvenes jugadores de tenis disfrutando de su deporte. Fui a ese parque que conocía de mi infancia y había un joven tocando una guitarra, una guitarra flamenca, y estaba rodeado de dos o tres chicas que estaban escuchándole, y me encantaba como tocaba. Había algo en su manera de tocar que me cautivaba, yo quería tocar así, y yo sabía que nunca sería capaz de tocar así. Así que me senté allí con otras personas que escuchaban durante un rato y luego se hizo un silencio, un silencio muy apropiado, le pregunté que si me daría clases de guitarra. Era un joven de España, y solo podíamos entendernos en un poquito de francés, él no hablaba inglés, y dijo sí, te daré clases de guitarra; le dije, vivo allí, en la casa de mi madre, y quedamos, establecimos el precio de las clases, y vino a la casa de mi madre al día siguiente y dijo, déjame oirte tocar algo, yo intenté tocar algo, y dice: no tienes ni idea de cómo tocar, ¿verdad? Dije: no, la verdad es que no sé tocar. En primer lugar déjame que afine la guitarra, porque está desafinada. Cogió la guitarra, la afinó, y dice: no es una mala guitarra eh, no era la Conde pero no era una guitarra mala. Me la devolvió, y dice: ahora ponte a tocar. No sabía tocar mejor, la verdad. Te voy a enseñar algunos acordes. Y cogió la guitarra y produjo un sonido de la guitarra que yo evidentemente nunca habia oído. Y tocó la secuencia de acordes, así, de manera rápida, y dice: ahora hazlo tú, yo no sé hacerlo. Haber déjame que use yo tus dedos y te digo cómo los tienes que poner y los puso en el mástil, y ahora toca. Fue un desastre, evidentemente. Vuelve mañana, me dijo. Volvió al día siguiente, me puso las manos en la guitarra, la puse en mi regazo, de manera adecuada, con la postura buena, y empecé otra vez, con todos esos seis acordes. Y la provisión de seis cuerdas, muchas canciones flamencas a base de esa provisión de seis acordes, y la verdad es que me sentía mejor ese día. Al tercer día mejoró la cosa. Pero ya sabía los acordes. Y sabía que aunque no podía coordinar los dedos adecuadamente para producir el sonido correcto, la pauta de sonido que él quería, pero sabía los acordes, los sabía muy muy bien.


Al día siguiente no vino, no vino. Yo tenía el número de la pensión en la que estaba quedándose en Montreal y llamé por teléfono para ver porqué no había venido a la cita y me dijeron que se había suicidado, que se había suicidado. Yo no sabía nada de este señor, no sabía de qué parte de España procedía, nada. Desconocía porqué había venido en concreto a la ciudad de Montreal, porqué se quedaba en Montreal en esos momentos, porqué estaba en esa pista de tenis, no tenía ni idea de porqué se había quitado la vida. Estaba muy triste, evidentemente. Pero ahora estoy contando algo que yo nunca había contado nunca en público. Esos seis acordes. Esa pauta de sonido de la guitarra aquella ha sido la base de todas mis canciones, de toda mi música, y ahora podrán comenzar a entender las dimensiones de la gratitud que yo tengo por este país. Todo lo que han encontrado favorable en mi trabajo, en mi obra, viene de este lugar que les he contado. Todo lo que ustedes encuentren favorable en mis canciones, en mi poesía están inspiradas por esta tierra, y por tanto les agradezco enormemente esta hospitalidad que me han mostrado y que han mostrado por mi obra, porque es suya, y me han permitido poner mi firma en el final de la última página. Muchas gracias señoras y señores.


lunes, 24 de octubre de 2011

I CAN'T FORGET.


LEONARD COHEN / I'M YOUR MAN / 1988.


I stumbled out of bed

I got ready for the struggle
I smoked a cigarette
And I tightened up my gut
I said this can't be me
Must be my double
And I can't forget, I can't forget
I can't forget but I don't remember what

I'm burning up the road
I'm heading down to Phoenix
I got this old address
Of someone that I knew
It was high and fine and free
Ah, you should have seen us
And I can't forget, I can't forget
I can't forget but I don't remember who

I'll be there today
With a big bouquet of cactus
I got this rig that runs on memories
And I promise, cross my heart,
They'll never catch us
But if they do, just tell them it was me

Yeah I loved you all my life
And that's how I want to end it
The summer's almost gone
The winter's tuning up
Yeah, the summer's gone
But a lot goes on forever
And I can't forget, I can't forget
I can't forget but I don't remember what

Me encontré fuera de la cama
Me preparé para la lucha
Me fumé un cigarrillo
Y apreté mi tripa
Me dijo que esto no puedo ser yo
Debe ser mi doble
Y no puedo olvidar, no puedo olvidar
No puedo olvidar, pero no recuerdo lo que

Me estoy quemando por el camino
Me dirijo hacia Phoenix
Tengo esta antigua dirección
De alguien que sabía
Era alto y fino y
Ah, se nos debería haber visto
Y no puedo olvidar, no puedo olvidar
No puedo olvidar, pero no recuerdo que

Voy a estar allí hoy
Con un gran ramo de cactus
Tengo este equipo que se ejecuta en los recuerdos
Y te prometo, cruz mi corazón,
Ellos nunca nos atrapan
Pero si lo hacen, sólo les digo que fui yo

Si yo os he amado toda mi vida
Y así es como quiero terminar
El verano casi ha desaparecido
El invierno de puesta a punto
Sí, el verano se ha ido
Pero mucho es para siempre
Y no puedo olvidar, no puedo olvidar
No puedo olvidar, pero no recuerdo lo que

domingo, 23 de octubre de 2011

MYTHIC COUPLE -1-.

Fred Astaire & Ginger Rogers.

Mickey Rooney & Judy Garland.


Clark Gable & ViVian Leigh.

Spencer Tracy & Katherine Hepburn.

Alan Ladd & Veronica Lake.

sábado, 22 de octubre de 2011

LEONE FROLLO -1-


LEONE FROLLO -1-

READY FOR A BIT OF THE OLD ULTRAVIOLENCE.


There was me, that is Alex, and my three droogs, that is Pete, Georgie, and Dim, and we sat in the Korova Milkbar trying to make up our rassoodocks what to do with the evening. The Korova milkbar sold milk-plus, milk plus vellocet or synthemesc or drencrom, which is what we were drinking. This would sharpen you up and make you ready for a bit of the old ultraviolence.
Alex DeLarge
Ahí estaba yo, es decir, Alex. Y mis tres drugos, o sea: Pete, Georgie y Dim. Estábamos sentados en el Milk Bar Korova, exprimiéndonos las rasureras para encontrar algo con qué ocupar la noche. En el Korova Milk Bar servían leche plus. Leche con velloceta o con drencromina, que es lo que estábamos bebiendo. Eso nos aguzaba los sentidos y nos dejaba listos para una nueva sesión de ultraviolencia.

viernes, 21 de octubre de 2011

WHY DO THEY CALL YOU ...



.-Insp Chico Gonzalez : Why do they call you Dirty Harry?

.-Insp. Frank DiGiorgio : Now, that's one things about or Harry. Doesn't play any favourites. Harry hates everybody : limeys, micks, hebes, dagos, niggers, honkies, chinks.


Bueno, Harry tiene algo en su favor. No siente favoritismos por nadie. Harry odia a todo el mundo : ingleses, irlandeses, judios, indios, chinos.

miércoles, 19 de octubre de 2011

SOMEDAY A REAL RAIN...

All the animals come out at night - whores, skunk pussies, buggers, queens, fairies, dopers, junkies, sick, venal. Someday a real rain will come and wash all this scum off the streets.
Travis Bickle

"Todos los animales salen por la noche - putas, macarras, ladrones, travelos, traficantes de drogas, yonkies, enfermos... Algún día lloverá de verdad y limpiara toda esta mierda de las calles."

martes, 18 de octubre de 2011

sandman.

Mr sandman.
 HAPPY BIRTHDAY Mr sandman.

Mr sandman per molts i molt anys. Una forta abraçada company i que ens retrobem ben aviat.


Con los dedos de una mano y me sobran dedos, puedo contar a las personas que realmente merecen el calificativo de “HOMENOT” en el BDSM, según mi parecer, uno de ellos es sandman que para no regalarle más los oídos no contare nada que ya no se haya dicho, contado, inventado e incluso fantaseado sobre la extraordinaria persona que se esconde detrás de este nick.

El Sr. "hombre arena" sería un personaje ficticio del folclore anglo-sajón. Según cuenta su leyenda, Mister Sandman llegaba por las noches mientras la gente dormía. Éste lanzaba arena mágica en los ojos dormidos de las personas y con esta acción, estas caían en unos sueños profundos.
En la letra por ejemplo, se pide a Mister Sandman que les traiga unos sueños: "Mr. Sandman, bring me a dream".

EN EL CURS DE LA MEVA ACTIVITAT DE PERIODISTA I D'ESCRIPTOR –preneu, si us plau, aquests adjectius cum grano salis– he elaborat una sèrie de retrats literaris –que és un gènere prou apreciat en aquest ofici– i que he anomenat, d'una manera genèrica, «Homenots».Aquesta paraula, «homenots», no té cap sentit despectiu seriós, més aviat assenyala una certa voluminositat en el personatge qualificat d'aquesta manera. Tot el matís despectiu que pugui tenir, al meu entendre, fa referència a una determinada absència de bellesa física. Però ¿què hi farem si els homes i tantes i tantes dones som tan lleigs? En definitiva, la paraula «homenots» és una de tantes que utilitzem per a fer-nos entendre dient només la veritat a mitges. És un eufemisme.
Josep Pla

lunes, 17 de octubre de 2011

BREAKFAST AT TIFFANY'S



 El 5 de octubre de 1961 se proyectaba por primera vez en una sala comercial la mítica Breakfast at Tiffany's, de Blake Edwards y que con el paso de los años se ha convertido en una película legendaria, de cierto culto por parte de un sector de mujeres que adoran la elegancia y el estilo de Audrey, ya sea enfundada en un de vestido de Givenchy o más casual. Para mi es el anti mito erótico, pero este nunca fue su papel ni su sino en el mundo del cine, se creó una estrella inocente y angelical muy apartada de las rubias devoradoras al estilo Marylin, quizás esa también sea una de las cualidades que mas admiran todo ese grupo de mujeres que sueñan con enfundarse el 'little black dress' de Hubert de Givenchy.













Audrey ya era una estrella pero posiblemente es con esta película que alcanza el cenit en su carrera, una carrera que después de la década de los 60 inicia un descenso por motivos diversos. Curioso que la angelical e inocente Audrey se convierta en un icono cuando interpreta a una prostituta, bueno podríamos llamarla Srta de compañía para no ofender a las infinitas legiones femeninas que veneran a Audrey.








Una buena banda sonora y algunas escenas brillantes con diálogos bien conseguidos hacen que se tenga un concepto demasiado valorado de este film, donde brilla Audrey y oculta eficazmente los limitados recursos actorales de George Peppard que apenas consigue la química necesaria para hacer de la pareja Audrey-Peppard una de esas parejas míticas del universo del celuloide, con todo y esto Breakfast at Tiffany's es más que una película, inclasificable pues no deja de ser una comedia romántica, con tintes melodramáticos, algún retrato de cierta sociedad norteamericana.

 

Basada en una novela del excéntrico Truman Capote por el film podemos ver pasar a Mickey Rooney, genial caracterización, como vecino oriental de la Holly Golightly y del decadente y snob José Luis de Villalonga como potentado del Brasil y rival sentimental de Peppard, un escritor en plena crisis de creatividad, que al igual que su vecina es una especie de mantenido, y de la gran Patricia Neal (El Manantial) como mecenas y "protectora" del sosainas de Paul Varjak.

No hay mujer en el mundo que no sueñe con entrar algún día en Tiffany & CO. de NY en la esquina de la 5th Avenue con la 57th Street, y salir con unos brillantes en su dedo.
McQ